15. Eydd færsla. Bannað að tala um kynlíf unglinga

Katrín Anna Guðmundsdóttir bloggar, og auglýsir eftir leiðum til að sporna gegn kynferðisbrotum gagnvart börnum. Þetta gerir hún í tilefni af frétt um að Norrænir ráðherrar ætli að taka netperra sérstaklega til skoðunar á einhverri ráðstefnunni.

Ég setti inn athugasemd við færsluna, sem síðar var eytt.

[G]úddera ég ekki alla nafnlausa umræðu - þ.m.t. þar sem verið er að réttlæta kynmök fullorðinna með unglingum. Þeir sem vilja taka þá umræðu hér á þessu bloggi verða að gjöra svo vel að þora að láta sjá framan í sig.

Segir Katrín Anna af því tilefni að hafa eytt út athugsemd minni.

Það er aldeilis.

Það er ekki að ástæðulausu að Hnoðrabloggið er nafnlaust. Samfélagið hér er svo agnarsmátt og engar ýkjur að maður getur sett líf og limi, eða í minnsta falli starfsframa og samfélagssess í hættu með því að viðra skoðanir í Íslensku samfélagi sem ekki eru samhljóma háværum siðapostulunum.

Hnoðri hefur ritað nokkrar færslur um það áður að siðferðisumræðan sé komin út á mjög hálan ís hér á Íslandi, og ef ekki heyrast raddir sem mæla á móti þeirri tísku að vilja stjórna siðferði fólks með lögum er hætta á að umræðan berist inn á Alþingi og færi Ísland hægum en öruggum skrefum nær því að verða eins og Bandaríkin, þar sem við heyrum reglulega af fáránlegum dæmum þess að ungmenni jafnt sem fullorðnir hafi hlotið þunga dóma fyrir kynferðisathafnir sem hér á landi hefði þótt hlægilegt að refsa fólki fyrir.

Fyrir tilviljun á Hnoðri afrit af færslunni sem Katrín Anna gat ekki leyft að vera á sínum stað. Birtist færslan hér að neðan.

Stutt "umræða" hefur sprottið á vef Katrínar Önnu, sem virðist reyndar hafa snúist upp í hálfgerða vitleysu, þar sem undarlegar ásakanir ganga á víxl milli Katrínar og jákvenna hennar og eins manns sem er ekki alveg sammála kynferðishysteríunni. Umræðuna má sjá hér, og getur hver dæmt fyrir sig hver talar af meira viti, Hnoðri eða kórinn á Katrínarblogginu.

(Þið afsakið að greinaskilin eru í hönk. Það er eitthvað basl á að copy-peista úr word yfir í blog.is forritið)

 

Það þarf að fara mjög varlega í lagasetningu um kynferðismál, og ef eitthvað er betra að hafa löggjöfina of víða en of þrönga. Annars endum við á að refsa fólki fyrir fullkomlega eðlilega hegðun, og þá er löggjöfin orðin verri en glæpirnir sem henni var ætlað að hindra.

Hysterískar lagasetningar siðapostula voru t.d. ástæða þess að Aron Pálmi fékk að dúsa í steininum fyrir það sem hér á landi væri kallað sakleysislegt kynlífsfikt. Líf ungs pilts eyðilagt af ástæðulausu, til að elta glæp sem var ekki til staðar og enginn skaðaðist af.Það er seinni tíma uppfinning að fólk sé börn til 18 ára aldurs, og tilhneigingin til að vilja lengja og lengja þann tíma sem fólk er talið vanhæft um að ráða sér sjálft.

Á sama tíma sjáum við t.d. vestanhafs fjöldamörg tilfelli um lagalegar þverstæður, þar sem táningar eru í einu máli talin varnarlaus og vanþroskuð börn þegar þeir eru fórnarlömb, en í öðru máli talin nægilega vitsmunalega þroskuð til að vera dæmd eins og fullorðinn maður þegar þau eru sökuð um glæp.

Það er staðreynd að táningar, sem sumir vilja kalla börn, eru orðin kynverur löngu fyrir 18 ára aldurinn. Það er líka staðreynd að margir, sérstaklega foreldrar, kunna ekkert alltof vel við það að "litlu börnin" þeirra séu komin með kynhvöt. Hitt er líka staðreynd að líffræðilega er ekkert afbrigðilegt við það að laðast kynferðislega að táningi í blóma frjósemi sinnar. -Í því siðferði sem nú ríkir á vestrænum löndum (sem að stórum hluta byggir á eða leiðir amk út frá uppskrúfaðri kristinni siðspeki), er það álitið í besta falli slepjulegt ef að eldri einstaklingur á í kynferðislegum samskiptum við táning, en það þarf ekki að þýða að brotið sé á nokkrum manni.Auðvitað eru ekki allar kynlífsupplifanir á táningsaldri jákvæðar. Við gerum öll mistök. Ég gerði hluti sem ég hefði betur sleppt þegar ég var táningur, en ég gerði líka hluti sem ég hefði mátt sleppa þegar ég var orðinn sjálfráða. Ég lærði af þessum mistökum, og er ekki andlega lemstraður þó ég óski þess stundum að ég hefði sleppt sumu. Boð og bönn löggjafans geta ekki stöðvað fólk í að misstíga sig á siðferðissvellinu. Ef eitthvað er, þá er fræðsla og  opinská umræða það eina sem er líklegt til að gera gagn. Það er hins vegar auðveldari lausn að banna og skamma en að skilja og fræða.Þegar ég var táningur sængaði ég hjá fólki sem var það mikið eldra en ég að í Bandríkjunum hefðu þau verið að brjóta lög. Þegar ég varð eldri sængaði hjá yngra fólki, og hefði mátt eiga von á langri fangelsisvist fyrir í sumum fylkjum Bandaríkjanna, en það var ekki brotið á neinum, og kynferðisleg samskipti voru ekki annað en falleg, innileg og verðmæt reynsla báðum aðilum.Lögin eins og þau eru í dag á Íslandi eru meira en nógu gott öryggisnet. Lögin viðurkenna að 14 ára einstaklingar geta hæglega lifað fallegu og heilbrigðu kynlífi, en vernda að sama skapi fólk upp að 18 ára aldir fyrir því að vera blekkt, tæld eða borgað fyrir kynlíf, og að uppeldisaðilar og umsjónarmenn þeirra misnoti aðstöðu sína. Þar með eru táningar og börn t.d. vernduð fyrir því að einhver tæli þau til fundar við sig á netinu á fölskum forsendum. Þegar hér er komið sögu er rétt að benda á muninn á ephebófíliu og pedófíliu. Ephebófília er það kallað að laðast kynferðislega að unglingum, fólki sem náð hefur kynþroska. Pedófília er hins vegar að laðast að börnum, fólki sem ekki hefur byrjað kynþroska. Ephebófília er af læknastétt talin innan ramma eðlilegrar kynhegðunar, en pedófília ekki.

Hins vegar gera fjölmiðlar sjaldan greinarmun þar á, og allir settir undir sama hatt. Það gefur hins vegar auga leið að það er reginmunur á að hafa t.d. mök við 16 ára einstakling og 6 ára barn. Hið fyrrnefnda er kannski siðferðislegur löstur í augum sumra, en hið seinna augljós glæpur.

Þegar síðan umfjöllun og umræða gerir engan greinarmun á ephebófíliu og barnaníð, er hætt við að pólitíkusar í atkvæðaveiðum freistist til að setja lög til að stjórna siðferði allra eftir skipunum háværs minnihluta sjálfskipaðra siðapostula.Þá vitum við ekki fyrr en Ísland er orðið litla Texas, og fólki refsað fyrir að gera eins og náttúran forritaði okkur.Og eitt enn: Mikið er rætt um hækkaðar refsingar og strangari lög, en aldrei nokkurntíma er minnst á hvort hægt er að hjálpa þeim sem sækja í kynlíf með börnum og efni sem sýnir þau á kynferðislegan hátt. Á meðan fjöldi vefsíða, stofnana og félagasamtaka bjóða fórnarlömbum styrk og stuðning og leita uppi þá sem brotið hafa af sér, er enginn sem vill rétta brotamönnunum hjálparhönd.Af hverju er ekki löngu búið að setja upp vefsíðu þar sem fólki sem hefur áhyggjur af eigin hneigðum er veitt fræðsla svo það skilji hvort það eigi við vanda að stríða, og sýndar leiðir til að leita sér aðstoðar?"Barnaperrarnir" verða alltaf til staðar, og finna alltaf leiðir til að fá hvötum sínum útrás, sama hversu margar netlöggur eru settar á launaskrá ríkisins, eða hversu háar refsingar verða lagðar við brotunum. Það er ekki nema reynt sé að hjálpa þessu fólki áður en þau gera hvatir sínar að raunveruleika, að hægt er að fyrirbyggja glæpinn. Það er ekki nema foreldrar og skóli tali opinskátt við börn sín og kenni þeim að vara sig og ræða málin við foreldra sína, að lausn á vandanum er í sjónmáli.Gerum ekki þau mistök að hrópa á harðari refsingar. Það er bara popúlarísk blekking, -skyndilausn sem lítur vel út á pappír en leysir engan vanda.

 

Og eitt enn:

Óvenjumikið hefur verið af fréttum undanfarið af fólki sem nappað er af löggunni með barnaklám, og heljarinnar barnaklámshringi sem leystir hafa verið upp með tilheyrandi fjöldahandtökum.

Umræðan er komin á fleygiferð, en einkennist meira af hneykslan og hrópum á þyngri refsingar og útskúfun -og minna af tilraunum til að skilja vandann.

Ónákvæm hasarumfjöllun fjölmiðla bætir ekki úr skák, þar sem iðulega er bara hálf sagan sögð og enginn greinarmunur gerður á ephebófílíu og pedófíliu.

Það er ofboðslega mikil hætta á að pólitíkusarnir láti plata sig með á nornabrennuna. Þegar Hnoðri þorir ekki einusinni að tala fyrir opinskárri umræðu nema undir dulefni á litlu bloggi, hvaða stjórnmálamaður haldið þið að þori annað en að segja jájá og amen við siðapostulunum sem með trillingsglampa í augum hrópa á blóð?

Athugasemdir

[Þarfagreinir, 21.6.2007 kl. 01:24]

Mér finnst nú merkilegast í þessari umræðu á bloggi Katrínar að hún skuli hafa sprottið upp frá bloggi Ellýar Ármanns. Hennar sögur, þó ég játi að ég les þær ekki stíft, hafa mér þótt einkennast af alls kyns siðferðilega vafasömum hlutum, og þess vegna furðað mig á því af hverju 'siðapostulunum' finnst það í fínu lagi að hafa þær á jafn 'virtum' miðli og Moggabloggið er. Hvar er hinn háværi kór um að það beri að vernda börnin fyrir þessu efni? Um leið og grafið er upp eitthvað vafasamt annars staðar, á vefsíðum og miðlum sem eru skoðuð af mun smærri hópi en Moggabloggið, þá er sjálfkrafa gert ráð fyrir því að það efni sé þar með fyrir augum allra, og þá ekki síst barna og annarra sakleysingja.

Þessar sögur Ellýar vilja síðan feministar ekki skilgreina sem klám, af því að í þeirra augum fjalla þær ekki um niðurlægingu, á meðan þeir gera ráð fyrir því að allt 'sjónrænt' klám feli í sér niðurlægingu; að slíkt sé innsta eðli þess. 

Af þessum sökum fagna ég því að Katrín Anna skuli loksins sjá ástæðu til að gera athugasemd við alla vega eina sögu Ellýar. Þá má þó alla vega loks segja að samræmi sé komið í orðræðu hennar.

Annars var þetta algjör útúrdúr sem snertir ekki efni þessa pistils hér fyrir ofan. Um það vil ég segja, að ég er algjörlega sammála því að það er fetað út á afskaplega hálan ís með því að fordæma kynlíf eldri einstaklinga með unglingum. 14 ár þykir mér reyndar persónulega full lágt, en 16 ára samræðisaldur ætti ekki að skaða neinn, að mínu mati. Ég þekki sjálfur fólk sem væri í afskaplega vondum málum ef samræðisaldurinn væri hækkaður upp í t.d. 18 ár ... og þar erum við meira að segja að tala um heilbrigð og langvarandi sambönd.

[Promotor Fidei, 21.6.2007 kl. 02:45]

Já, Ellýjarbloggið er merkileg lesning. Meira-en-ljós-bláar klámsögur í bitastærð. Svona eins og Rauða serían í nokkrum málsgreinum, í grófara broti.

Ég myndi á mælikvarða margra þykja ansi hreint mikill klámhundur, en sögunnar hennar Ellýjar þykja verulega subbulegar, svo ég stend oft á gati.

Svo er þetta allt umvafið einhverjum hálf-sannleiks blæ, þannig að lesandinn getur haldið, ef hann vill, að sögurnar séu sannar klámsögur úr íslensku hversdagslífi.

En þetta kemst hún upp með, og verður vinsælli fyrir ef eitthvað er. Verulega kinkí fantasíur í anda Beðmála í borginni, þar sem konur eru í aðalhlutverkum og gera eitthvað agalega krassandi lenda efst á aðsóknarlistum moggabloggsins.

Það held ég aldeilis að ef karlmaður myndi gera hið sama myndi hann vera útmálaður argasti klámhundur og perri. Hvað þá ef sögurnar snérust um kynlífsupplifanir frá sjónarhorni karla.

Og já, ég get skilið að fólki þyki glannalegt að nota 14 ár sem lagalegan viðmiðunaraldur um kynlíf unglinga. Hins vegar er það staðreynd að 14 ára stelpur og strákar stunda kynlíf með einstaklingum yfir 18 ára aldri. Þetta er ekki eitthvað sem gerist sjaldan, heldur gerist oft, og út um allt land, og þarf ekki að skemma nokkurn mann -og þróast, eins og þarfagreinir minnist á, oftar en ekki út í heilbrigð og langvarandi sambönd sem allir hlutaðeigandi upplifa á jákvæðan hátt.

Skiljanlega þykir mörgum þetta alveg á tæpasta vaði, og það er það auðvitað -en það er ekki farið yfir strikið. Það er margt sem fólk gerir siðferðislegt hversdags sem sumum þykir á því allra tæpasta -en það gerir hegðunina ekki að lögbroti fyrir því.

Ef eitthvað misjafnt á sér stað, er löggjöfin með úrræði sem vernda táninga sérstaklega upp að 18 ára aldri. Svo einfalt er það.

Strangari löggjöf boðar ekki nokkuð gott.

Það er annars gaman að skoða þennan bloggarahóp sem ópar hvað mest uppyfir sig í siðferðismálum. Þetta virðist einsleitur hópur, merkilegt nok: nær alltaf konur og iðulega sjálftitlaðir feministar.

Þetta fólk vill banna klám, banna vændiskaup, helst banna vændi líka. Það liggur við að engin kynhegðun megi eiga sér stað nema hún hafi verið leyfð sérstaklega í reglugerð og vottuð af jafnréttisráði.

-Og ég þori að veðja að allt les þetta fólk Ellýjarbloggið eins og það eigi lífið að leysa.