51. Af marg-gefnu tilefni: hystería, hasarblaðamennska og lagaþverstæður

Enn einu sinni berast fréttir um barnaklám/barnamisnotkun.

Og á moggablogginu fara að heyrast athugasemdir frá sakleysislegasta fólki, sem skyndilega langar i) að nafngreina menn sem liggja undir grun, áður en sekt þeirra er sönnuð, ii) hengja þá upp í gálga á almannafæri öðrum til sýnis.

Bið ég þá æstustu að hafa eftirfarandi í huga:

1. Dómstóll götunnar og æsiblaðamennska

Það er ekki undarlegt að fréttaflutningur um kynferðisglæpi veki sterk viðbrögð. Hins vegar þarf að fara mjög varlega í umræðu um slík mál, sérstaklega þegar sekt manna hefur ekki verið sönnuð.

Á bloggi sínu birtir Svarar Jónsson t.d. nýverið mjög áhugaverðan pistil um Duke Lacrosse-málið svokallaða, sem var mikil hasarfrétt vestanhafs:

-þrír hvítir liðsmenn Lacrosse-liðsins voru sakaðir um nauðgun á svartri stelpu, nektardansmær

-svo að segja allir (samfélag, skóli, pólitíkusar, kennarar, skólastjórnendur, fjölmiðlar) tóku sig til og fordæmdu harkalega verknaðinn áður en sekt var sönnuð, og það sem meira var: allt lacrosse-liðið varð fyrir barðinu á dómstóli götunnar. Mótmælendur mættu á staðinn með skilti: "játið!", "geldið þá!"

-allt liðið var dregið úr keppni og þeir ákærðu reknir úr skóla.

-og fjölmiðlar átu allt upp, og gerðu úr æsilega hasarfrétt.

-svo kom í ljós að ásakanir um nauðgun voru uppspuni frá rótum.

...hugsum okkur því aðeins um áður en við gleymum okkur í bræði og hneykslan.

 

2. Mat lögreglu?

Í fréttinni segir að fundist hafi efni sem "að mati lögreglu sýna kynferðislega misnotkun á börnum"

Er því vert að gefa því gaum hversu víð túlkun lögreglu getur verið, á hvaða efni sýnir börn og hvað ekki. Lögin miða við 18 ára aldur, en oft er erfitt að segja til um með fullri vissu hvort ungt fólk sem sést í klámefni er 18 ára og eldra, eða 17-16 ára. Þarf ekki að líta lengra en á tískusýningarnar í Evrópu, til að sjá 14-18 ára ungmenni sem engin leið er að segja til með vissu að séu ekki orðin 18.

Það væri óskandi að fréttaflutningurinn væri það ítarlegur að kæmi fram hvort umrætt efni sýni mjög ung börn, eða unglinga. Í seinna tilvikinu getur vel verið að brotið sé óviljaverk.

 

3. Á að setja hömlur á netumferð?

Í einu blogginu er fjallað um nauðsyn þess að takmarka aðgang að vefsíðum með barnaklámefni.

Við þurfum heldur betur að hugsa okkur tvisvar um áður en byrjað er að ritskoða netið. Hver tekur þá ákvörðun um hvað er leyfilegt og hvað ekki? Hver úrskurðar í vafamálum?

Það er allskyns fólk sem má ekki sjá í hold, og hrópar klám og nauðgun af minnsta tilefni. Er skemmst að minnast nýlegrar illa unninnar æsifréttar þegar því var blásið upp að listaverk, ljósmynd úr safni Elton John, hefði verið tekið úr sýningu vegna þess að grunur lék á að verkið væri "barnaklám" (ljósmyndin á að sýna unga stúlku dansandi nakta).

Ætli sumum þætti þá ekki ástæða til að öskra og hneykslast nógu mikið, til að lokað yrði á síðuna www.eltonjohnartcollection.com, ef hún væri til?

Ímyndum okkur þennan heim: hneykslaðir siðapostular sjá til þess að smátt og smátt er lokað fyrir meira og meira efni á gráa svæðinu, uns búið er að sverfa rækilega að listrænu frelsi og skoðnafrelsi -svo tekur einhver sig til og hefur samband við netlokunarembætti-ríkisins og biður um að opnað verði fyrir aðgang að listaverkamyndum Eltons John -kæmi þá á óvart að viðkomandi yrði úthrópaður barnaperri?

-Hitt er svo auðvitað, að það stöðvar ekki menn í að ná í barnaklámefni ef aðgangi að netsíðum er lokað. Þeir sem áhuga hafa geta alltaf fundið leiðir til að skiptast á efni sín á milli. En það vita allir nema þeir sem mest liggur á að tjá sig um þörfina fyrir að hefta tjáningarfrelsi á netinu.

 

4. Lækna hótanir um refsingu menn af geðsjúkdómum?

Skv. geðlæknastétt er pedófília (að laðast kynferðislega að börnum) skilgreind sem geðveila. Það stöðvar menn með geðsjúkdóm ekki í sporunum, að vera hótað refsingu. Það læknar menn heldur ekki af geðsjúkdómi að sitja í steininum í nokkur ár.

Í allri bræðinni, þar sem fólk hrópar á hengingar og geldingar og hvaðeina, gleymist alveg að ræða um raunhæf úrræði -bæði til að hjálpa mönnum að finna lækningu ef hneigðir þeirra hafa farið út af sporinu, og líka til að koma þeim á réttuna sem hafa brotið af sér.

Má í því sambandi nefna að sáralítil sálfræðiþjónusta er veitt í íslenska refsikerfinu, og er þar að auki valkvæð.

 

Í fréttinni sem Mbl.is birtir, kemur fram að annar maðurinn sé með um "rúmlega 24 þúsund ljósmyndir og 800 hreyfimyndir" -hljómar þetta ekki eins og einhverskonar árátta, frekar en kaldrifjaður glæpur?

 

5. Lagalegar þverstæður og líffræðilegar

Löggjafinn miðar við 18 ára aldurslágmark þegar skilgreina á löglegt klám og ólöglegt barnaklám

Löglegur aldur til samræðis er nú 15 ár.

Staðan er því þessi:

dæmi 1: 25 ára kona má sofa hjá 17 ára strák, en ef hún horfir á í tölvu sinni klámmynd sem sýnir 17 ára strák sofa hjá 25 ára konu, þá er hún að fremja glæp.

dæmi 2: ef 17 ára piltur tekur mynd af sér og 17 ára kærustu sinni gerandi eitthvað dónó, og sendir til gamans til einhvers á tölvupósti, -þá hefur hann gerst sekur um glæp, enda búinn að búa til og dreifa barnaklámi.

 

Þá ber líka að skoða það að líffræðilega, og að mati geðlæknastéttar, er eðlilegt að laðast kynferðislega að einstaklingum sem hafa byrjað kynþroska. Þó sumum þyki það vafasamt siðferðislega, þá er fullkomlega heilbrigt ef einstaklingur finnur hjá sér löngun í t.d. 14-15 ára ungling.

Því vaknar sú spurning, hvort í raun sé verið að refsa fólki fyrir eðlilega hegðun, ef menn sækja í efni sem sýnir kynþroska unglinga á kynferðislegan hátt. -Er kannski rétt að löggjafinn fari að gera greinarmun á efni sem sýnir annars vegar börn kynferðislega og hins vegar unglinga?

Það er nefnilega frekar nýtt í evrópskri löggjöf að til að vera löglegt þurfi klám að sýna 18 ára fólk og eldra. T.d. var þangað til fyrir ca áratug, miðað við 16 ár í þýskalandi, og gott ef ekki lægri aldur í Svíþjóð.

Rétt eins og það er seinna tíma uppfinning að kalla fól "börn" langt fram eftir aldri, og vernda þau fyrir því að þurfa að axla ábyrgð og taka ákvarðanir um egið líf.

 

Þarna takast auðvitað á ýmis sjónarmið, m.a. um þann mun sem er á að stunda kynlíf í einrúmi, og hinu að verða að viðfangsefni klámefnis sem dreifst getur til þúsunda áhorfenda. -En hver á að draga mörkin sem ráða siðferisákvörðunum okkar hvers og eins? Ætti að banna 17 ára unglingi að taka þátt í hópkynlífi, því það er umfangsmeira en "venjulegt kynlíf"? Ætti að banna 17 ára unglingi að vera lauslátur, því það samræmist ekki hugmyndum annarra um eðlilega kynhegðun ungmenna? Hvenær erum við þá orðin eins og Virginíufylki, þar sem munnmök og endaþarmsmök eru bönnuð [við vissar kringumstæður], vegna þess að einhver predikarinn hefur komist að þeirri niðurstöðu að það sé ekki "eðlileg kynhegðun"? 

 

Menn tala um misjafnan persónuþroska hvers og eins, og vonda menn sem nýta sér vanþroska og veikleika þeirra sem minna mega sín. -En hversu langt á að ganga í að vernda fólk fyrir því að taka ábyrgð á eigin gjörðum? Hver kannast ekki við að taka slæmar ákvarðanir í einkalífinu langt fram eftir aldri? Ætti kannski að gera allar okkar ákvarðanir um kynlíf og sambönd háð leyfi og blessun kynlífsákvörðunardeildar Jafnréttisstofu?

Lítum svo á aðra lagalega þverstæðu, frá Bandaríkjunum: þar heitir það að sænga hjá barni, þegar t.d. 25 ára einstaklingur á mök við 17 ára einstakling. Í sama landi gerist það svo ítrekað að 14-15 ára guttar sem tekist hefur að drepa eða slasa einhvern, eru dæmdir eins og þeir væru fullorðnir og rækilega þroskaðir andlega.

-Er það ekki rétt munað hjá mér að miðað er við 15 ára aldurinn á Íslandi, hvað varðar refsihæfi?

 

Endilega, deilið skoðunum ykkar á þessum þönkum.

Tugir þúsunda klámmynda fundust í tölvum tveggja Íslendinga

Athugasemdir

[Borat (IP-tala skráð) 5.11.2007 kl. 22:33]

1. Ég held að allt þetta fólk sem hefur svona hátt myndi lenda í vandræðum ef t.d. uppkomin börn þeirra sjálfra gerðust sek um að skoða barnaklám.

Þannig má spyrja sig hversu mikill "substance" sé í skoðunum þessa fólks.

2. Ég held að rík þörf fólks til að hatast á tilþrifamikinn hátt út í fólk sem annaðhvort skoðar barnaklám eða níðist á börnum hafi meira að gera með að fá útrás fyrir þess eigin tilfinningar heldur en að það sé að hugsa um fórnarlömbin af einhverri manngæsku.

Þannig lýsi þetta eigingjörnum hvötum frekar en nokkuð annað.

Borat

[Fransman (IP-tala skráð) 6.11.2007 kl. 06:44]

Flottur pistill !!

[Fréttahaukur, 6.11.2007 kl. 12:22]

Mjög athyglisverð grein hjá þér Hnoðri og loksins skrifar einhver um þess málefni af skynsemi og yfirvegun. 

Það er óhugnarlegt að sjá og lesa greinar frá fólki sem telur sig saklaust af öllu misjöfnu (og hefur sjálfsagt aldrei gert neinum neitt í lífinu né brotið lög) að eigin áliti, hrópa á hengingar, dauðarefsingar, nafnabirtingar, misþyrmingar og annað ógeðfellt,  vegna grunaðra einstaklinga sem ekki hafa verð dæmdir. 

Auk þess er múgæsingurinn slíkur að gera ekki greinarmun á því hvort einstaklingur hefur átt í tölvu sinni mynd af nakinni 17 ára stúlku sem var ekki talin barn fyrir nokkrum árum, e.t.v. þegar myndin var tekin eða einstaklingum sem nauðga og miðþyrma ungum börnum.   Þetta er svona líkt og að dæma ætti mann til allt að 16 ára fangelsis fyrir að fara yfir á rauð ljósi einu sinni á sama hátt og hægt er að dæma mann sem fremur morð.  Þetta nútíma siðgæði og þessi nútíma siðgæðisvitund er á hraðri leið í fara í farveg ritskoðana og þeirra stjórnunarhátta einræðisríkja sem við almennt fordæmum og höfum viljað uppræta gegnum árin í nafni lýðræðis.  

Sumar greinar sem maður les frá fólki sem maður hefði talið "venjulegt" fólk minnir á tíma "Ku klux Klan" í Bandaríkjunum.  Kannski vilja þessir pennaglöðu einstaklingar stofna slíkan félagsskap hérna og brenna íbúðir og bíla fólks út um allan bæ og hengja það í næsta gálga ?

Ég segi gjarnan að fólk eigi að passa sig á því að kasta ekki steinum úr glerhúsi.  Gott er að líta í eigin barm.  Nýlega las ég yfirlýsingar konu sem fagnaði því að í USA hefði maður verið dæmdur í mörg hundruð ára fangelsi fyrir það að eiga eitthvað af barnaklámsmyndum í tölvu sinni.  Að því er mér skildist á fréttinni hafði hann ekki unnið sér annað til sakar en að eiga þetta efni.   Þessi ágæta íslenska kona fór mikinn í því að fordæma þennan einstakling og aðra slíka í heiminum, en þegar maður fór að skoða nánari upplýsingar á heimasíðunni hennar, kom í ljós að viðkomandi hafði verið mikill eiturlyfjafíkill í fjölda ára með öllum þeim hliðaráhrifum sem því fylgdi og öllu því ógeðfellda.  Mér varð ósjálfrátt hugsað til þess hefði hún viljað á þeim tíma verið dæmd til mörghundruð ára fangelsisvistar vegna þess sem hún gerði ?  Þykir henni í dag að það hefði verið réttlátasta úrræðið og sú meðferð sem þurfti ?