83. Lýðurinn fordæmir morð og kalla á ...morð?

Stundum veit maður ekki hvort maður á að hlæja eða gráta yfir vitleysunni sem kemur frá "almenningi".

Eða er það eitthvað minna en óborganlegt að hneykslast svo og fordæma morðingja og nauðgara fyrir allt siðleysið, en þykjast um leið vera allra borgara réttlátastur og siðaðastur að kalla eftir því að maðurinn verði sjálfur drepinn, og helst píndur í leiðinni?

 

Að vilja ná fram hefndum, gjalda líku líkt, er ein af okkar sterkustu frum hvötum. En eins og með margar skyndihvatir okkar þá er ekki endilega neinum greiði gerður með því að fylgja þeim eftir.

 

Fyrir það fyrsta er það alls ekki nein ávísun á bætta líðan þolenda og minni missi að sjá gerandann gjalda í sömu mynt fyrir brot sín. Þeir okkar sem þykja mest andlega þroskaðir vita að það hefst meira með æðruleysi, fyrirgefningu og skilningi en með heift og bræði.

 

Svo er alltaf sú hætta til staðar að saklaus maður sé dæmdur sekur. Sú hætta ein og sér ætti að duga til þess að við slepptum dauðarefsingunni, enda værum við orðin verri en verstu glæpamenn, ef ríkið myndi þó ekki væri nema einu sinni drepa saklausan mann.

 

Í þriðja lagi er dauðarefsing ekki "ódýrari" en lífstíðarfangelsi, eins og menn hafa byrjað að átta sig á vestanhafs. Kringum dauðarefsinguna er nefnilega mikið prósess, endalausar meðferðir hjá dómstólum og lögfræðingum, áfrýjanir, mildanir, rannsóknir, vitnaleiðslur, sérfræðiálit, osfrv. Kostnaðurinn við ævilangt fangelsi er miklu mun minni fyrir hið opinbera.

 

Ég læt fljóta með tengla í heimildarmynd um Truth and Reconciliation Commissjónið í Suður-Afríku, svona til að gefa tóninn

 

Vilja að dauðarefsing verði tekin upp að nýju í Bretlandi

Athugasemdir

[Promotor Fidei, 22.2.2008 kl. 05:24]

...og nóg er af fólki á moggablogginu sem tekur undir með þeim, þó málið snerti þá ekki bofs.

[Ásthildur Cesil Þórðardóttir, 25.2.2008 kl. 11:26]

Veistu að ég geri mér ekki almennilega grein fyrir hvað ég vil í þessum efnum, er reyndar ánægð með að þurfa ekki að taka þá ákvörðun.  En ég er í prinsippi á móti dauðarefsingum, finnst þær lítillækkandi og ómannúðlegar, fólk setur sig niður á sama plan og sá sem er drepinn.

 Svo kemur á móti að til er fólk sem ekkert er hægt að gera við, fólk sem er bara drápsmaskínur sem ekki er hægt að hafa innan um annað fólk.  Jafnvel ekki í fangelsum.  Hvað á að gera við svoleiðis mannverur, sem í raun og veru eru bara drápsvélar, miskunnarlaus dýr ?